Cada vesprada em creixen parpelles de ferro alimentades per paraules silencioses que em demanen eixir al carrer. I com a molt l'única porta que s'obri és la de l'habitació on entre quan el sol s'amaga. Camine pel carrer del llençol per arribar a la rambla del nòrdic, gire a l'esquerra on està el coixí i passe la porta dels somnis. Pense i m'enfonnnnnnseee
dinsssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss
ssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss
sssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss
sssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss
2 comentaris:
Si, el tinc a favorits, je je.
Vinga anima't.
Ui... no cal que ho diguis... ella ja s'anima sola... o en companyia, que darrerament m'hauràs d'explicar per què sempre hi ha veus tan masculine quan et truco.
Publica un comentari a l'entrada